vol liefde

De 40 dagen tijd.

Een tijd die ons voorbereidt op het lijden van Christus. Een tijd die laat zien waarom Jezus naar deze aarde moest komen. Een sobere tijd waarin je jezelf misschien wel probeert te vereenzelven met mensen die het minder goed hebben dan wij. Een tijd waarin je misschien wel vast. Een tijd waarin je misschien wel afwezig bent op social media om je volledig te kunnen richten op andere dingen.

De 40 dagen tijd.

Een tijd waarin ikzelf vaak met zoveel andere dingen bezig ben dan met het lijden van Christus. Een tijd waarin ik mezelf verlies in de drukte van alle dag en helemaal niet bezig ben met vasten of een afwezigheid op social media. Een tijd die soms niet eens zoveel anders lijkt dan alle andere dagen in het jaar. En dat schuurt!

Want, zo wil ik niet zijn. Zo wil ik deze 40 dagen tijd niet beleven. Daar is deze tijd veel te belangrijk en kostbaar voor.

Want kostbaar… dat is het. God die Zijn Zoon naar deze aarde stuurde. Voor ons, voor mij…. Voor mij?!

Doe ik dan echt zoveel dingen fout, dat ik Zijn vergeving nodig heb? Er zijn wel eens momenten waarop ik denk dat het wel meevalt met mij. En toch… toch niet. Ik heb Zijn vergeving zo intens nodig. Alleen al om deze gedachten dat het wel meevalt met mij. Het valt niet mee met mij. Ik doe elke dag dingen die Hem pijn doen. Dingen die Hem Zijn leven hebben gekost.

Als ik weer eens teveel met mezelf bezig ben. Als ik denk dat ik het te druk heb om ook maar een kwartier uit de Bijbel te lezen. Als ik onaardige gedachten niet kan onderdrukken en deze uitspreek. Als mijn geduld weer eens te snel op is. Als ik andere dingen boven Hem verkies. En ga zo maar door.

Als ik deze dingen opschrijf (en geloof me, er zouden er nog veel en veel meer aan toegevoegd kunnen worden), dan besef ik weer dat het niet meevalt met mij. Ik heb Hem nodig, als mijn Verlosser. Hij kwam naar deze aarde om te redden, om ons te redden..…om mij te redden. Om te zoeken wat verloren was. Om ervoor te zorgen dat wij hierna bij Hem kunnen zijn en niet veroordeeld worden door de wet. Dit kostte Hem veel, namelijk: Zijn leven. En niet alleen dat. Op het moment dat Hij stierf, was Hij helemaal alleen. Alleen. Kun je het je voorstellen? De angst die Hij had in Gethsemane. Het bloed dat Hij zweette. De verlatenheid aan het kruis. Het is niet voor te stellen wat Hij doorstaan heeft. Maar Hij deed het, Hij onderging het. En dat deed Hij voor ons, voor jou, voor mij.  Zoals het lied van Gerald Troost zo mooi omschrijft: ‘het waren niet de spijkers, die Jezus hielden aan het kruis. Het was Zijn liefde, die Hij voelt voor jou en mij’. Het was pure genade. We hoeven er niets voor terug te doen. Het enige dat Hij vraagt is om in Hem te geloven. Om in Zijn komst naar deze aarde te geloven. Om te geloven dat wij Hem nodig hebben in ons leven. Dat we zonder Hem verloren zouden zijn.

En dat is wat ik in deze komende tijd, de veertig dagen tijd, vast wil houden. Er zullen zeker dagen zijn waarop ik mijzelf weer verlies in de dagelijkse drukte, maar ik hoop en bid dat deze tijd ook een tijd van bezinning en een bepaalde soberheid mag zijn waarin ik telkens weer verwonderd wordt door dit oneindig grote wonder.

Amazing Grace, How sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost, but now am found
T’was blind but now I see

T’was Grace that taught my heart to fear
And Grace, my fears relieved
How precious did that grace appear
The hour I first believed

Through many dangers, toils and snares
We have already come.
T’was grace that brought us safe thus far
And grace will lead us home,
And grace will lead us home

Amazing grace, Howe Sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost but now am found
T’was blind but now I see

Lied: Amazing Grace